Największa z obecnie zachowanych w Starogardzie i zapewne najstarsza baszta. Znajduje się w północno-zachodnim narożniku XIV-wiecznych murów obronnych. Do czasów dzisiejszych w postaci oryginalnej zachowały się jedynie kamienne fundamenty, sięgające być może początków istnienia miasta, panowania książąt gdańsko-pomorskich (stąd jej druga nazwa – Baszta Książęca). Reszta obiektu została odbudowana na wzór prawdopodobnie XVII-wiecznej, stojącej w tym miejscu baszty narożnikowej, przy czym brak źródeł nie pozwala jednoznacznie ocenić stopnia historyczności tej rekonstrukcji.
Obecna trzykondygnacyjna baszta posiada największą powierzchnię zabudowy i większą kubaturę niż sąsiadująca z nią Baszta Gdańska. Baszta zbudowana została na skarpie przyrzecznej o różnicy poziomów około 2,5 metra, przy drodze przelotowej z południa na północ i pełniła funkcje obronne, broniąc wejścia do miasta od północy przez bród przepływającej obok Wierzycy. W wieku XIX została przebudowana na mieszkania prywatne, tracąc w ten sposób swoje walory obronne.
